IN THERAPIE

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, want dat is één van de opdrachten die mijn therapeuten me gegeven hebben, maar ik ben tijdelijk zelf in therapie, want ik trok het echt niet meer. Het is teveel allemaal en daarom was ik er ook een tijdje tussenuit, maar gelukkig ben ik nu hard op weg om de kar tussen mijn oren weer op de rails te krijgen. Heel veel gesprekken heb ik gehad en opeens had ik zoiets van dat het kwartje eindelijk viel: er ging meer energie uit dan dat er inkwam, dus eigenlijk heb ik mezelf gewoon systematisch uitgewoond. Ieder mens beweegt natuurlijk vanuit zijn eigen kracht, dat weet ik zelf ook wel, maar je moet wel onder ogen durven zien dat de weg van binnen bezaaid is met valkuilen. Daar moet je gewoon ook een stuk openheid naar jezelf en naar de ander in delen, want anders kan het lang duren voor je licht ziet aan het eind van de tunnel.

Dak van het Hilton, nee, NIET het dak van het Hilton

Ziekte van Broekema
Open wil ik dus zijn over waar ik de afgelopen weken wel en niet was. Ik was niet bij de Columnisten want ik was in therapie, vanwege een stukje ernstig depressieve tijd en teleurstelling en alles. Constant spookte het door mijn hoofd, waar doe je het eigenlijk allemaal voor? Column na column keer je je creatieve emmer ondersteboven, quiz na quiz wacht je vergeefs op één goed antwoord, maar wat je ook doet er is geen hond die er nota van neemt, geen mens die reageert. Je put jezelf volkomen uit, maar er iets voor terugkrijgen, ho maar. Op het laatst fnuikt dat als water van de veren van een eend. Je krijgt duistere waandenkbeelden, begint stemmen te horen, Pauline Broekema belt aan met een cameraploeg en een bosje witte aronskelken, en dan komt er onherroepelijk een momento dado waarop je je beseft dat er nog maar één uitweg is, het dak van het Hilton of in therapie gaan. Vooralsnog heb ik voor dat laatste gekozen.

Spiegeltherapie 
Nog maar een handvol individuele sessies heb ik achter de rug, en pas sinds anderhalve week neem ik ook deel aan de aanvullende spiegeltherapie in kleine groepen, maar ik durf nu al bijna te stellen: spiegeltherapie is het nieuwe coachen! Wat geeft het nou helemaal dat geen mens je blogs leest? Als ze je er maar voor betalen! Uiteindelijk is het alleen maar werk en niets meer dan dat. Het gaat dus al bijna weer helemaal goed met me, zeker in vergelijking met die gescheiden vrouwtjes in de groep. Wát een losers zijn dat, zeg! Daar wil je als gezond denkend mens toch niet mee gezien worden, overdag?

Binnenkort zal ik mijn werkzaamheden als blogbeheerder dus wel weer kunnen hervatten.

BartJan Vroegindeweij
trainer/coach