HOUDBAAR TOT

Alles heeft zo zijn tijd en een béétje kruidenier weet dat. Om zijn klanten zo lang mogelijk tevreden te houden zorgt hij er dan ook voor dat er geen rommel in zijn schappen ligt. Op bijna alle producten die de kruidenier te koop aanbiedt staat een stempeltje van de fabrikant, dat aangeeft vanaf welke datum je moet vrezen voor rot of ander bederf. Zo kunnen de klanten zelf controleren of de kruidenier wel deugt.

Soms echter is een stempeltje abuis, bijvoorbeeld als een vacuümverpakking beschadigd is en de kaas stiekem toch is gaan schimmelen. Een béétje kruidenier neemt dan zonder probleem die kaas terug, retourneert het aankoopbedrag of geeft je een nieuw stuk mee.

Eigenlijk zou dat ook voor bestuurders en toezichthouders moeten gelden. De voorzitter van de Raad van Bestuur van de Meerwijkse ScholenGroep is, nadat hij de uiterste houdbaarheidsdatum ruim overschreden had, uiteindelijk toch nog gedumpt. Maar hoe is het in vredesnaam mogelijk dat de Raad van Toezicht, rottend en schimmelend, nog steeds vast in het pluchen zadel zit en gewoon kan doen of haar neuzen bloeden, in plaats van verder te kijken dan ze lang zijn?

Jelle Katoen

PRIMEUR

ABC'tje

Tegenwoordig vormen de media het nieuws in plaats van dat ze het brengen. Wij Columnisten van Katoen willen dan ook met trots gewag maken van het feit dat mevrouw Aaf Brandt Corstius ook vandaag weer niets van belang te melden had in de Volkskrant. Drieëntwintig zinnen lang niet.

Jelle Katoen

CACAONIEUWS

Afgelopen week opende een NOS-Journaal met het bericht dat een Oostenrijkse krant die dag uitgebreid aandacht besteedde aan het skiongeval van prins Friso. Niet de onrust in Syrië, niet de teloorgang van de de westerse economie en zelfs niet de toestand van de prins was het belangrijkste, nee, het feit dat een ander medium ergens iets over berichtte was voor het NOS-Journaal hét nieuws van dat moment. Het draait dus kennelijk niet meer om het nieuws, het zijn de media zelf die tegenwoordig centraal staan.

Wij Columnisten van Katoen zijn erg blij met deze ontwikkeling en haken daar graag op in. We melden dan ook met trots dat het Noordwestelijk Nieuwsblad onlangs aandacht besteedde aan het niet-doorgaan van de Elfstedentocht.

Jelle Katoen

OSCAR VOOR ORCAS

Sylvia Borin, lijstrekker van de Dierenpartij mailde ons het onderstaande bericht, met het verzoek om het te plaatsen.

Door haar grappige standpunten en haar bijzondere partijprogramma was mevrouw Borin ons al eens opgevallen. Bovendien lijkt haar schrijfstijl ons wel overkomelijk of desnoods te redigeren en dus hadden we al eerder zoiets van misschien kan zij wel een van de vaste Columnisten van Katoen worden. We moesten haar alleen nog vragen, maar dat hoeft nu dus niet meer en het is nog veel goedkoper ook, zo. Voorlopig zijn er toch nog geen serieuze verkiezingen in aantocht, er valt op dit moment geen lijst te rekken of een stem te winnen, dus wat is nou helemaal het risico? Borin kan haar eieren kwijt en wij lusten ze natuurlijk wel rauw. Een klassiek voorbeeld van een winwinsituatie.

Wij blij, zij blij, zei
Vroegindeweij

OSCAR VOOR DIEREN?
Als lijstrekker van de Dierenpartij ben ik voor duidelijkheid en heldere keuzes. Vandaar dan ook dat ik me graag meng in discussies, zoals bijvoorbeeld nu, over de vraag of ook dieren in aanmerking kunnen komen voor een Oscar. Mijn antwoord daarop is ja en nee, want daarover moet je genuanceerd denken. Ik zet de argumenten even op een rijtje.

Argumenten die zeggen van ja

• Vroeger was het zo dat dieren erbarmelijk acteerden. Neem bijvoorbeeld Flipper. Geen zinnig woord uit te krijgen, alle takes moesten wel tien keer overnieuw en bovendien was Flipper in werkelijkheid wel zes verschillende dolfijnen, want je zag toch geen verschil tussen al die vissen. Maar tegenwoordig heb je ook dieren die echt wel wat kunnen, zoals bijvoorbeeld die pinguïns in allerlei programma´s over de zuidpool. Die kunnen wat de Dierenpartij betreft allemaal in aanmerking komen voor een Oscar.
• Als alle filmpinguïns ter wereld een Oscar zouden krijgen, dan zijn we in één klap door de voorraad voor de komende drieduizend jaar heen. Dat scheelt kostbare discussietijd in de toekomst.
• Een Oscar voor een dier is een blijk van waardering voor smensen beste vriend. Bovendien kun je een hond leren apporteren met een Oscar. Gewoon uit een taxi gooien en "Zoek!" roepen. Daar wordt de hond ook blijd van.

Argumenten die zeggen van nee

• Het zijn natuurlijk weer ménsen, die dat vinden; de dieren zelf wordt weer eens niets gevraagd. Als je het de dieren zou vragen, zouden ze zeggen, "echt wel lekker belangrijk zo'n Oscar! Gewoon een zoethoudertje om ons dieren te kunnen blijven uitbuiten!"

• Dieren kunnen geen dankwoord uitspreken, behalve papegaaien dan, maar die kunnen weer niet goed acteren.
• Ook spannen vijf beroemde orca's in Amerika een geding aan omdat ze vinden dat ze als slaven worden behandeld. Daarover ga ik binnenkort nog een aparte mening vormen, want dat is een ingewikkeld vraagstuk, dat niet zo zwart-wit ligt als de media orca´s wel eens afschildert.

Conclusie en standpunt
De stand is dus drie tegen drie en dat betekent een gelijkspel. Het standpunt van de Dierenpartij over deze kwestie is daarmee helder: ja en nee. Met andere woorden: ook dieren kunnen in aanmerking komen voor een nominatie, maar ze mogen niet ook echt een Oscar winnen, want dan is het eind zoek natuurlijk. Er wordt toch ook geen Oscar uitgereikt voor het beste ding?

Dieren in animatiefilms en tekenfilmfiguren vallen natuurlijk in een aparte categorie omdat ze veel beter acteren dan gewone dieren. Omdat één voorbeeld vaak meer zegt dan duizend niet-voorbeelden komt hier een voorbeeld: de rat. Wij van de Dierenpartij vinden dat die genomineerd moet worden vanwege zijn rol als rat in Ratatouille. En Bambi verdient een Oscar voor zijn gehele oeuvre. Daar gaan wij binnenkort pal voor, als Dierenpartij.

Dit bericht verschijnt onder auspiciën van Blogsmederij Vroegindeweij.

LIES LEERT DOOR

NOTHING BUT LIES

De opleiding tot middenmanager
Na een korte onderbreking om veiligheidsredenen vervolgt een uitgedund, dus select gezelschap alledaagse docenten de opleiding tot teamleider bij de MSG. Lies Duplo, een van de deelnemers, houdt bij wijze van praktijkopdracht een cursusdagboek bij.



Huiswerk
Nou, ik ben dus weer Lies Duplo en mijn hobby's zijn korfbal, muziek en mijn gezin natuurlijk, hoewel ik dat laatste even op een laag pitje heb gezet. Of laat ik maar heel eerlijk zijn, sinds ik door deze cursus Bart heb leren kennen, staat mijn gezin een beetje op een zijspoor. Ik mag Bart nog steeds bellen als ik ergens mee zit, ook 's avonds en in het weekend, en dat doe ik dan ook steeds vaker, besefte ik me laatst. Vorige week nog, toen ik het huiswerk voor de komende bijeenkomst niet helemaal begreep. Elke deelnemer moest een casus inbrengen, maar ik was vergeten wat een casus ook al weer was. En waar die casus dan precies in moest kon ik ook niet meer terugvinden. Gelukkig wilde Bart me wel even helpen, dus ik diezelfde avond nog even bij hem langs, en toen legde Bart me uit dat er twee manieren zijn om een casus in te brengen. De ene manier heeft hij me voorgedaan, maar daar ga ik nou echt niets over vertellen en de andere manier is eigenlijk nog veel simpeler. Je moet gewoon in de groep iets vertellen over wat je hebt meegemaakt. Of wat je een probleem vindt. Daar moet ik dus nog even goed over brainstormen voordat de volgende bijeenkomst plaatsvindt, want ik vind eigenlijk nooit iets een probleem.

Welverdiende lunch

Misschien ga ik noemen dat ik vaak zo moeilijk kan kiezen wat ik bij de welverdiende lunch tussen de middag op brood zal nemen. Er is altijd zó veel! Ik neem sowieso altijd de warme snack, maar daarna moet je kiezen uit wit of bruin brood, uit kaas of vleeswaren, of hagelslag of jam voor de zoetekauwen onder ons. En dan is er ten slotte ook nog fruit, waaronder vaak mandarijntjes, maar ik denk dat ik nu al weet dat ik dan weer een banaan ga nemen.

Ik verheug me nu al weer
op de volgende keer!

Lies

Dit bericht verschijnt onder auspiciën van CommunicatieAdviesBureau Vroegindeweij, met medeweten van de Raad van Interims

TOVERWOORDEN

De donkere jaren 95-11

Het afgelopen decennium was voor de medewerkers van het Leeghwater College niet eenvoudig. Menig medewerker sneefde dan ook. Toch overleefde een aantal diehards de donkere jaren. Hoe slaagden zij daarin? Welke tactieken ontwikkelden ze? Ieder had zo zijn eigen strategie. Op advies van traumabegeleidingsconsultant Vroegindeweij doet dit blog deze maanden een aantal van die strategieën uit de doeken, al was het maar omdat de afdeling personeelszaken...  ja, dat weten we nu wel.

Deze week: Marije van Vught, middenmanager van de MSG.

Er was er eens...

Ooit leefden we lang en gelukkig. Een directeur hadden we niet, niet nodig ook. We waren gewoon met z'n allen zelf directeur en eens in de zoveel tijd namen we een paar nieuwe primussen. We vergaderden ons een slag in de rondte, werkten dag en nacht, maakten ruzie en hadden reuze schik. Al onze energie besteedden we aan onze lessen, aan onze leerlingen en aan elkaar. De resultaten bleven dan ook niet uit. Blije leerlingen, hoge slagingspercentages en tevreden ouders. We leefden lang en gelukkig.

Boze heks

Blij en gelukkig, totdat de Heks van Format ons pad kruiste. In het begin hadden we het nog niet zo door, maar allengs werd het duidelijker: zwarte krachten namen de macht over. Met de maand begon de MSG meer op een machinebureaucratie te lijken. Steeds vaker moesten we zwavelgele formulieren in drievoud invullen of formatjes volschrijven met verantwoordingen van wat we deden of dachten te gaan doen. Na elk formulier liep weer een ander ingehuurd adviesbureau met een grote zak geld de school uit, een spoor van vernielingen en onzekerheid achterlatend. Na elk formatje zat Sylvia Borin, beleidsmedewerker onderwijs en kwaliteit, met rode vlekken in haar nek onze antwoorden samen te vatten tot één amorfe brei, waarna wij steevast een goedkopere functie toebedeeld kregen. Ooit begonnen als mededirecteur eindigde ik uiteindelijk als rayonhoofd. Same job, different other name. Tijd voor leerlingen hadden we nauwelijks meer, druk als we waren met het invullen van loze formulieren en het maken van zinloze plannen.

De Heks van Format

Dat was frustrerend. Gelukkig ontdekte ik dat Sylvia Borin, beleidsmedewerker onderwijs en kwaliteit en ook lijstrekker van de Dierenpartij, niet heel veel verstand van zaken had. Ze schreef maar wat kreten bij elkaar, voegde - zonder inhoudelijk iets te begrijpen - willekeurig wat samen, plakte er een paar onbegrijpelijke grafieken aan vast en voorzag het geheel van een duur plastieken kaftje. Steevast goed voor een lovend woord van Offenbaach en een foto in het personeelsblad. En vermoedelijk ook voor een bonus in de vorm van een periodiekje of twee.

Sinds die ontdekking heb ik geen last meer gehad van formatfobie. Ik liet mijn kinderen (6 en 9 jaar oud) de formulieren inkleuren, gooide er wat zelfverzonnen, wetenschappelijk klinkende termen doorheen en klaar was Kees. Helemaal tevreden was ik als piramidaal doordelegeren of de Formule van Oblong het nieuwe speerpunt van het onderwijskundig beleid van de MSG bleek te zijn. Dat mevrouw Borin daarvoor dan de credits kreeg - ach, als je van dat soort intellectuele diefstal nou gelukkig kunt worden, so be it!

En zo hoop ik nog lang en gelukkig te kunnen leven, al vrees ik dat ik de formatjes over een paar jaar zelf zal moeten inkleuren. Mijn eigen kinderen worden tenslotte ook elke dag een dagje ouder.

Marije van Vught, middenmanager MSG

Dit bericht verschijnt onder auspiciën van Blogsmederij Vroegindeweij, met medeweten van de Raad van Interims van de MSG.

DONKERE JAREN

Op zoek één naar de meest verzwegen onderdelen van de Meerwijkse geschiedenis: de misstanden in, rond en op de Meerwijkse ScholenGroep. Jarenlang was het ten strengste verboden om niet te glimlachen in de nabijheid van Max Offenbaach, de voorzitter van de Raad van Bestuur van de MSG, laat staan om zelfs maar een glimp van een spoor van kritiek te suggereren. Jarenlang bestond er maar één waarheid, die van Offenbaach. Elke andere waarheid werd met kracht de kop ingedrukt.

In veertien kloeke delen beschrijft onderzoeker Dr. E. van der Meer de aanloop, de feitelijke omstandigheden en de nasleep van de Donkere Jaren. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Wie waren de verantwoordelijken, de schuldigen, de meelopers? Wie waren de slachtoffers? Bestel snel! Of langzaam. Maar bestel!

Wacht niet op de verfilming, het boek is toch beter!

Deel 1, de Aanloop, verschijnt naar verwachting rond 15 maart 2012.

SCHWEJK

De donkere jaren 95-11

Het afgelopen decennium was voor de medewerkers van het Leeghwater College niet eenvoudig. Menig medewerker sneefde dan ook. Toch overleefde een aantal diehards de donkere jaren. Hoe slaagden zij daarin? Welke tactieken ontwikkelden ze? Ieder had zo zijn eigen strategie. Op advies van traumabegeleidingsconsultant Vroegindeweij doet dit blog deze maanden een aantal van die strategieën uit de doeken, al was het maar omdat de afdeling personeelszaken van de MSG er vanwege eventuele toekomstige dossiervorming nadrukkelijk om verzocht heeft.

Deze week: Bruce Harsono, tot voor kort docent geschiedenis aan het Leeghwater College.

Aan het front
"Op de momenten dat het écht moeilijk werd in het Leeghwater pakte ik de boeken van Jaroslav Hasek over de brave soldaat Schwejk er nog wel eens bij."

"Schwejk is een soldaat in de eerste wereldoorlog. Hij wordt naar het front gestuurd, maar daar komt hij door allerlei omstandigheden nooit aan. Missies lopen in het honderd doordat hij zijn opdrachten eerst letterlijk neemt en dan zo goed mogelijk probeert uit te voeren. Als zijn sergeant hem toevoegt `Ach man, loop naar de pomp!`, dan loopt Schwejk naar de pomp. Wordt hij naar Pisek gewenst, dan loopt hij naar Pisek. Desniettemin weet hij zijn superieuren te overtuigen van zijn onschuld, vaderlandsliefde, onnozelheid en goede bedoelingen, Bij de lezer blijft echter de argwaan bestaan. Is Schwejk echt 'de simpele ziel, die onder alle omstandigheden zijn goede humeur bewaart en alle officiële mensen met wie hij in aanraking komt, van zijn sergeant tot de generaal, van politieagent tot psychiater, tot wanhoop brengt omdat zij er niet achter kunnen komen of hij een waarlijk uitgeslapen saboteur is, dan wel de onnozele bloed, de halve idioot, waartoe hij ten slotte altijd weer bestempeld wordt'. (NRC, 30 juni 1955)?"

Van het front
"Hoe dan ook, bedoeld of onbedoeld, de strategie van Schwejk werkt. Nog steeds. Je hoeft alleen maar te beschikken over een onverwoestbaar humeur en voor de rest gaat alles vanzelf. De machine strooit het zand wel tussen zijn eigen raderen. Eén hoofdstuk Schwejk en ik kon er weer een paar dagen tegen, tegen al die onzinvergaderingen waarin piketpaaltjes moesten worden geslagen, dingen op de rails gezet werden of alle neuzen geacht werden naar één kant te draaien. Gewoon vragen wat nou precies de bedoeling was volstond meestal om je leidinggevende tot wanhoop te drijven, en als dat niet hielp voerde ik de opdrachten gewoon letterlijk uit. Gegarandeerd dat je dan voorlopig nergens meer voor gevraagd werd. Zo kon je overal mee wegkomen en ruim de tijd overhouden om lekker mandoline te spelen."

Bruce Harsono

Dit bericht verschijnt onder auspiciën van Blogsmederij Vroegindeweij, met medeweten van de Raad van Interims van de MSG.

De donkere jaren 95-11
Het afgelopen decennium was voor de medewerkers van het Leeghwater College niet eenvoudig. Menig medewerker sneefde dan ook. Toch overleefde een aantal diehards de donkere jaren. Hoe slaagden zij daarin? Welke tactieken ontwikkelden ze?
Ieder had zo zijn eigen strategie. In de komende maanden zal dit blog een aantal van die strategieën uit de doeken doen, niet alleen omdat traumabegeleidingsconsultant Vroegindeweij dat adviseert, maar vooral ook omdat de afdeling personeelszaken van de MSG er vanwege eventuele toekomstige dossiervorming nadrukkelijk om verzocht heeft.

Deze week: Jens Postelein, biologiedocent van het Leeghwater College.



copyright foto: Vroegindeweij TraumaBegeleidingsConsultancy


"Ik wou dat ik van vissen hield, maar helaas... Zodoende heb ik de afgelopen jaren niet gevist. Wel maakte ik regelmatig de wandelronde van Meerwijk naar Sas en weer terug om de spanningen die ik dagelijks opliep in het werk aan de MSG van mij af te wandelen. En zoals al vaker opgemerkt: kwellingen op de werkvloer waren een rijke bron van inspiratie voor de schone kunsten. Graag maak ik u hierbij deelgenoot van een van de sonnetten die tijdens zo'n wandeling in mij opborrelden, wat mij weer lucht verschafte om een week verder te ploeteren in de MSG. Het leed van de ander, dat van beide vissers in het weiland besproken in sonnet, relativeert natuurlijk het eigen leed."

"Omdat ik sowieso al gebukt ga onder een tamelijk zwaar gemoed, zoals vaker voorkomt bij dichters, en ik helaas niet opgewassen ben tegen de spanningen die gepaard gaan met een leven op de barricaden, het schrijven van scheldtirades of het zingen van klaagdichten probeer ik altijd maar weer het positieve van de situatie te ontdekken, maar dit is meer uit lijfsbehoud dan uit politieke inclinatie. Deze constitutionele inslag heeft in het dagelijkse leven een diplomatieke schering tot gevolg met een beminnelijke en positieve uitstraling en dat maakt dat mijn natuurlijke rol in de MSG die van de bemiddelaar is geweest, die in elke situatie probeert om weer een kaarsje aan te steken. Voor de goede verstaander gaat er in deze bijdrage natuurlijk ook een opinie verscholen, maar die is zo goed verstopt dat hooguit ikzelf er aanstoot aan zou kunnen nemen."

Jens Postelein

Vissers

Een Opeltje stopt in de berm

Twee middelbare mannen stappen uit

De een kijkt serieus, de ander lacht

Het is zondagmiddag, twee mannen gaan op jacht

Ik zie hen gaan door drassig land

De ene heeft een muts, de ander gaat in legergroen

Een stoeltje en wat hengels in de hand

Een emmer om de snoekbaars in te doen

Eerst gaan zij samen, lopen gelijke tred

De muts is moe en zet de spullen even neer

De ander loopt en kijkt niet op of om

De muts is moe en vindt de ander stom

Die klotenvissen en dat klotenweer

Hij geeft het op en neemt een sigaret



Dit bericht verschijnt onder auspiciën van Blogsmederij Vroegindeweij, met medeweten van de Raad van Interims van de MSG.