Mevrouw T. Oudewater,
voorzitter van de Raad van Toezicht
van de Meerwijkse ScholenGroep
c/Generalissimo Franco 15
Costa Azada - Spanje/España
Geachte mevrouw Oudewater,
U kent mij misschien nog wel, althans van naam. Een paar maanden geleden heb ik u geschreven omdat het niet zo goed ging op het Leeghwater College. Ik hoef u daarover waarschijnlijk niets te vertellen, want als voorzitter van de Raad van Toezicht wist (en weet) u natuurlijk tien keer meer dan ik. Niet voor niets hebt u immers de Raad van Bestuur naar huis gestuurd, weliswaar met als argument dat er volgens de docenten van het Leeghwater geen zicht meer was op het herstel van het vertrouwen, waarmee u de Zwarte Piet handig van u afwierp, maar u wist zelf intussen ook wel beter. Offenbaach had zich door zijn arrogante opstelling gewoon volslagen onmogelijk gemaakt en dreigde, verblind door zijn overmoed, de gehele MSG om zeep te helpen en ook u, de Raad van Toezicht, in zijn val met zich mee te slepen. U móest wel een daad stellen, al was het maar om uw eigen hachje te redden. Toch?
Zoals u weet draag ik het hart op de tong. Als iets me niet zint, zeg ik het. Maar ik heb op de Opleiding ook geleerd om me uit te spreken als ik ergens wél blij mee ben, om op zijn tijd een compliment uit te delen aan wie dat toekomt. Nu de dagen lengen, de eerste narcissen en tulpen weer boven de grond zijn gekomen en de vogels takjes en mosjes heen en weer slepen, realiseer ik me dat de lente in aantocht is. Is dat op zich al een verheugend gegeven, door uw ingrijpen in de MSG krijgt de Lente van 2012 een extra dimensie. Voor het eerst sinds vijftien jaar is de lente een symbool voor de wedergeboorte van ons Leeghwater College; het kan niet anders of het Leeghwater gaat dankzij u hersteld worden in zijn oude luister! Ik wil u daarvoor hartelijk danken.
voorzitter van de Raad van Toezicht
van de Meerwijkse ScholenGroep
c/Generalissimo Franco 15
Costa Azada - Spanje/España
Geachte mevrouw Oudewater,
U kent mij misschien nog wel, althans van naam. Een paar maanden geleden heb ik u geschreven omdat het niet zo goed ging op het Leeghwater College. Ik hoef u daarover waarschijnlijk niets te vertellen, want als voorzitter van de Raad van Toezicht wist (en weet) u natuurlijk tien keer meer dan ik. Niet voor niets hebt u immers de Raad van Bestuur naar huis gestuurd, weliswaar met als argument dat er volgens de docenten van het Leeghwater geen zicht meer was op het herstel van het vertrouwen, waarmee u de Zwarte Piet handig van u afwierp, maar u wist zelf intussen ook wel beter. Offenbaach had zich door zijn arrogante opstelling gewoon volslagen onmogelijk gemaakt en dreigde, verblind door zijn overmoed, de gehele MSG om zeep te helpen en ook u, de Raad van Toezicht, in zijn val met zich mee te slepen. U móest wel een daad stellen, al was het maar om uw eigen hachje te redden. Toch?
Zoals u weet draag ik het hart op de tong. Als iets me niet zint, zeg ik het. Maar ik heb op de Opleiding ook geleerd om me uit te spreken als ik ergens wél blij mee ben, om op zijn tijd een compliment uit te delen aan wie dat toekomt. Nu de dagen lengen, de eerste narcissen en tulpen weer boven de grond zijn gekomen en de vogels takjes en mosjes heen en weer slepen, realiseer ik me dat de lente in aantocht is. Is dat op zich al een verheugend gegeven, door uw ingrijpen in de MSG krijgt de Lente van 2012 een extra dimensie. Voor het eerst sinds vijftien jaar is de lente een symbool voor de wedergeboorte van ons Leeghwater College; het kan niet anders of het Leeghwater gaat dankzij u hersteld worden in zijn oude luister! Ik wil u daarvoor hartelijk danken.
Toch blijf ik nog zitten met een paar kleine vraagjes. Misschien zijn de achterliggende kwesties voor u niet belangrijk meer, maar ik heb het gevoel dat het boek niet gesloten kan worden, als niet precies duidelijk is hoe het ooit zo ver heeft kunnen komen. Wie maakten het schrikbewind mogelijk? Wie faciliteerden een systeem waarin klokkenluiders het leven zuur gemaakt werd, een systeem waarin middenmanagers werden bedreigd en bedrogen, waarin docenten tot onbetaalde dwangarbeid of deportatie naar de vestiging in het Albanese grensgebied konden worden veroordeeld? Waar zijn de verdwenen tonnen of misschien wel miljoenen gebleven?
Wellicht kamp ik wel met een misplaatst gevoel van rancune of met een posttraumatisch stresssyndroom, maar geachte mevrouw Oudewater, begrijpt u alstublieft dat een antwoord op vragen als de bovenstaande van essentieel belang is om een herhaling van de Donkere Jaren te kunnen voorkomen. Op zo'n herhaling zit immers niemand te wachten. Ik niet, een heleboel anderen - ouders, leerlingen en docenten - niet, en de Raad van Toezicht al evenmin. Mag ik tenminste hopen.
Graag ontving ik op afzienbare termijn antwoord van u.
Hoogachtend,
Else Bekker-Hoyink, fietsmoeder
Hoogachtend,
Else Bekker-Hoyink, fietsmoeder
Geen opmerkingen :
Een reactie posten